สูขภาพยังไม่เต็มร้อยซักเท่าไหร่ ยังเจ็บแถวชายโครงลิ้นปี่อยู่...แต่เพื่อความสูขของหัวใจ....(แต่ไม่ค่อยสบายกายซักเท่าไหร่) แถมมีเงินกลับมาเลี้ยงเมียเลี้ยงลูก :hap3: :hap3: hap3: :hap3: :hap3: :hap3:กับเส้นทางชีวิตที่เราเลือกมันเอง.....เดินเอง......และมันเลิกไม่ได้เอง..........เอา เข้าไป....ไม่มีใครบังคับ ก็ถือเสียว่าเป็นความสูข
(หรือเป็นกรรมวุ้ย)ของคนทำอาชีพนี้ก็แล้วกัน ได้ยินเสียงคำชมนิดหน่อย ..........ว่าเครื่องเสียงดี ..............ร้องสบาย..........เสียงตรบมือนิดหน่อย หัวใจก็พองโตเป็นไหน ๆ แล้วครับนี่คือ
ความสูขของคนดนตรี อย่างพวกเรา ๆ เจ็บนิดเจ็บหน่อย มันคงไม่เป็นไรมั้ง เหนื่อยนิดเหนื่อยหน่อยได้เหงื่อก็ถือว่าเป็นการออกกำลังกายก็แล้วกันพักผ่อนเดี๋ยวก็หายแต่ต้องเป็นวันกว่าจะหายเหนื่อย กับเส้นทางที่เดินมาถึง
35 ปีรแต่ก็ยังเดินต่อไปจนกว่าจะไม่ไหวจริง ๆ ครับ เมื่อคืนเป็นของชมรมพ่อค้ามีสตางค์ อ.พระพุทธบาท จ.สระบุรี ซึ่งจัดประจำทุกเดือนแต่ย้ายมาจัดในบ้าน ซึ่งใหญ่โตมากเป็นธรรมดาของพ่อค้าคนมีเงิน โรงรถใหญ่กว่าบ้านที่ผมใช้ซุกหัวนอนซะอีก............ :zzz: :zzz: :zzz: :zzz: ชมเลยละครับ
เริ่มด้วยศาลาทรงไทยนี่ก็ใหญ่กว่าที่ผมซุกหัวนอนอีก
ต่อครับ
สายยังอีรุงตุงนังเหมือนเดิมยังไม่มีเวลาทำ
เจ้าของวงน้ำหนักยุบไปหลายโล
ทางเข้าสวยงาม
นี่คืออาหารของคนทำเครื่องเสียง
นี่คือตู้ เอเจ ตัวใหม่
นักร้องเจ้าเก่า ได้ทริปจากคนมีตังเกือบ สามพัน
นี่คือกลุ่มคนมีเงิน
ไม่เคยน้อยใจในโชคชะตา ไม่เคยน้อยใจในวาสนา ได้แต่มองตาปริบ ๆ แล้วเราก็มามีความสูขกับอาชีพนี้ต่อ ขอบคุณครับ
