อ่านแบบไม่รุ้จะแทรกอะไรเลย....ครับ...รออ่านต่อละกัน
[/size][/color]
ขงจื๊อบอกว่า การสื่อสาร จะมีคนพูด กับ คนฟัง ถ้าคนฟังไม่เข้าใจ ต้องโทษคนพูด
เช้านี้ ผมว่าจะคุยกันถึงเรื่องเครื่องเสียงในบ้านหลังสงครามโลก
พิมพ์คีย์บอร์ดไป สักพักแล้วหยุดอ่าน จากนั้นลบทิ้ง เพราะจะกลายเป็นเรื่อง การเมือง
เลยพิมพ์ใหม่ ทีนี้สมองมันตันเฉย เลยเป็นดังที่เห็นครับ
งั้นเอาใหม่ เอาแบบที่ผมถนัดละกันครับ
นานมากแล้ว ยุคที่ผมยังดื่มน้ำเมาได้ สาย ๆ วันเสาร์ชอบแวะร้านประจำ
ซึ่งแคชเชียร์ลูกสาวเจ้าของร้าน ต้องยอมรับว่า ขาว สวย หมวย อึ๋ม
"ส้มตำไทยใส่ปู พริกครึ่งเม็ด ย้ำพริกครึ่งเม็ด ...
... อ้อ เบียร์ขวด” ผมสั่งเด็กร้านไก่ย่างเขาสวนกวาง
เบียร์มาก่อน ผมรินให้ฟองล้นไหลลงจากแก้วเหมือนน้ำตกจึงหยุด
สาววัยเจริญพันธ์เด็กเสิร์พ มองอย่าง งง งวย แต่ยังยืนรอบริการ
ผมจิบเบียร์สลับส้มตำ อร่อยลิ้นยิ่งนัก
ผมชี้นิ้วที่จานส้มตำเปล่า "เหมือนเดิมอีกจาน เบียร์อีกหนึ่งขวด" บอกเด็กสาวคนเดิม
ชั่วอึดใจ ผมเรียกเด็กเก็บตัง.....
จ่ายเงินและบอกให้เด็กเก็บเงินทอนเป็นค่าทิป
เดินเข้าห้องสุขา ....ก็เบียร์ตั้งสองขวดนี่ครับ
ออกจากห้องน้ำ แล้วทรุดนั่งลงอีกโต๊ะที่ว่างอยู่ (ไม่ใช่โต๊ะตัวเดิม)
ทว่ายังเป็นเด็กสาวเสิร์พคนเดิม
"ซุปหน่อไม้ ไม่เผ็ดหนึ่งจาน ...ไม่เผ็ดนะ " ผมย้ำ
“เบียร์ขวดด้วย"
รินเบียร์ให้ฟองล้นเหมือนน้ำตกอีก เด็กสาวขยับเข้ามาใกล้
"เป็นคนจังหวัดไร" ผมเอ่ยถามสำเนียงสไตล์หลอกเด็ก
เธอก้มหน้าเข้าใกล้หูผมแล้วตอบ "หนูเป็นกาหรี่...."
"อะไรนะ_คนเกาหลี ..หรือพูดไทยชัดนี่"
"ม่ายช่าย คนกาเหรี่ย...กะหรี่ยงค้า"
